به نقل از «خبرآنلاین»

عکس | عبور یک سیارک از بیخ گوش زمین

تاریخ انتشار: ۹ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۴۴۹۶۳

به گزارش خبرآنلاین، در روز دوم فوریه، یک سیارک بزرگ از فاصله حدود ۲.۹ میلیون کیلومتری زمین عبور کرد.

به نقل از ایسنا، هیچ احتمالی برای برخورد این سیارک موسوم به «۲۰۰۸ OS۷» به سیاره ما وجود نداشت اما دانشمندان «آزمایشگاه پیش‌رانش جت» ناسا در جنوب کالیفرنیا، از یک آنتن رادیویی قوی برای بهتر تعیین کردن اندازه، چرخش، شکل و جزئیات سطح این جرم نزدیک به زمین استفاده کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تا پیش از این نزدیکی، سیارک ۲۰۰۸ OS۷ بسیار دورتر از آن بود که سامانه‌های رادار سیاره‌ای بتوانند از آن تصویربرداری کنند.

این سیارک در روز ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۸، طی یک عملیات جستجوی معمولی برای کشف اجرام نزدیک به زمین کشف شد که توسط یک برنامه مراقبت فضایی موسوم به «بررسی آسمان کاتالینا» با بودجه ناسا انجام شد. پس از کشف ۲۰۰۸ OS۷، مشاهدات صورت‌گرفته درباره میزان نور منعکس‌شده از سطح سیارک نشان دادند که عرض آن تقریبا بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ متر است و نسبتا آهسته می‌چرخد.

دوره چرخشی ۲۰۰۸ OS۷ توسط «پتر پراوک»(Petr Pravec) در موسسه ستاره‌شناسی «آکادمی علوم چک»(CAS) تعیین شد که منحنی نور سیارک را نشان داد. منحنی نور نشان می‌دهد که روشنایی جرم چگونه به مرور زمان تغییر می‌کند. همانطور که سیارک می‌چرخد، میزان روشنایی نور منعکس‌شده را که ستاره‌شناسان می‌بینند، تغییر می‌دهد و این تغییرات برای درک دوره چرخش سیارک ثبت می‌شوند.

در طول نزدیک شدن به روز دوم فوریه، گروه رادار آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا از دیش قوی ۷۰ متری «آنتن رادار منظومه شمسی گلدستون» در تاسیسات «شبکه فضایی عمیق» در کالیفرنیا برای تصویربرداری از سیارک استفاده کردند. آنها دریافتند که سطح سیارک، ترکیبی از نواحی گرد و زاویه‌دارتر با یک فرورفتگی کوچک است. همچنین، آنها دریافتند این سیارک کوچک‌تر از آن چیزی است که پیشتر تخمین زده شده بود و تقریبا بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ متر عرض دارد. آنها چرخش سیارک را که به طور غیر معمول آهسته بود، تأیید کردند.

تصاویر آنتن رادار منظومه شمسی گلدستون از سیارک ۲۰۰۸ OS۷

همچنین مشاهدات راداری گلدستون، امکان اندازه‌گیری‌ کلیدی فاصله سیارک از زمین را هنگام عبور از کنار آن فراهم کردند. این اندازه‌گیری‌ها می‌توانند به دانشمندان «مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین»(CNEOS) ناسا کمک کنند تا محاسبات را درباره مسیر مداری سیارک به دور خورشید اصلاح کنند. سیارک ۲۰۰۸ OS۷ هر ۲.۶ سال یک بار به دور خورشید می‌چرخد، از درون مدار زهره می‌گذرد و از مدار مریخ در دورترین نقطه آن عبور می‌کند.

مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین که توسط آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا مدیریت می‌شود، همه مدارهای یک جرم نزدیک به زمین را برای ارزیابی خطرات احتمالی برخورد محاسبه می‌کند. با توجه به نزدیکی مدار ۲۰۰۸ OS۷ به مدار زمین و اندازه آن، این سیارک به عنوان یک سیارک بالقوه خطرناک طبقه‌بندی می‌شود اما نزدیک‌ترین فاصله آن به سیاره ما در حداقل ۲۰۰ سال اخیر، روز دوم فوریه بوده است.

5858

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1878201

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: فعالیت فضایی سیارک ناسا نزدیک به زمین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۴۴۹۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم